Ζώντας και πεθαίνοντας με τις εμμονές του προπονητή σου

Οι προπονητές ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία επαγγελματιών που οι εμμονές δεν αποτελούν την εξαίρεση, αλλά συνήθως τον κανόνα. Οι περισσότεροι από τους τεχνικούς ποδοσφαίρου, είτε είναι κάτοχοι διπλώματος continental pro είτε τραχανοπλαγιάδες της ομάδας του χωριού τους, ζουν και πεθαίνουν με τις εμμονές τους. Δεν έχει σημασία αν αυτές αφορούν πρόσωπα, σχήματα, τακτικές ή το πώς θέλουν να κάθονται οι παίκτες όταν τρώνε το μεσημεριανό τους. Απλά υπάρχουν και είναι εκεί, προκαλώντας τους υπόλοιπους να διατυπώνουν συνεχώς ενστάσεις και να γκρινιάζουν για τις επιλογές τους.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Εμείς θα βαφτίσουμε την γκρίνια σε «καλόπιστη κριτική», που, συνήθως εκφράζεται μετά από ήττες και αποτυχίες, αλλά αυτή τη φορά θα εκφραστεί (πάντα καλοπροαίρετα) με αφορμή την εικόνα της Εθνικής στο 2-1 επί της Κύπρου. Ένα αποτέλεσμα το οποίο έφερε ξανά το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα σε τροχιά πρόκρισης στα μπαράζ των προκριματικών του Μουντιάλ κι έδωσε νέες ελπίδες παρουσίας της ομάδας στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας.

Αν σκεφτεί κανείς τι «σκορποχώρι» ανέλαβε ο Μίχαελ Σκίμπε όταν κάθισε στον πάγκο της «γαλανόλευκης», μπορεί να του δώσει χίλια δίκια για το γεγονός ότι αποφάσισε να στηριχθεί σε οικείους παίκτες και γνώριμες διατάξεις, οι οποίες επέτρεψαν στην ομάδα να αφήσει πίσω της την καταστροφική προηγούμενη περίοδο. Τότε που με τον Ρανιέρι να μην έχει ιδέα για το πόσο διαφορετικός είναι ο χειρισμός μιας εθνικής σε σχέση με ένα σύλλογο, επήλθε ο απόλυτος εκτροχιασμός ο οποίος οδήγησε και σε ανάλογη απαξίωση της ομάδας, η οποία είχε καταντήσει κινούμενο φιάσκο.

Κάτι τέτοιο υπό τις οδηγίες του Γερμανού δεν συμβαίνει. Αντίθετα, είναι εμφανή τα σημάδια επαναφοράς στα στοιχεία και τη φυσιογνωμία που τόσο λατρεύουμε να μισούμε. Το μεγαλύτερο ζητούμενο στο ποδόσφαιρο είναι πάντα η αποτελεσματικότητα. Και αν στο τέλος της διαδικασίας έρθει και η επιστροφή στις μεγάλες διοργανώσεις, ο Σκίμπε θα μπορεί να το παίξει Φρανκ Σινάτρα και να μας πετάξει το «My Way» στα μούτρα. Γιατί θα τα έχει καταφέρει πραγματικά με τον δικό του τρόπο, με πολλούς να περιμένουν στη γωνία να τον… κράξουν, στο απευκταίο σενάριο που μείνουμε στην απέξω.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως επί ημερών του η κατάσταση έχει βελτιωθεί, με την ομάδα να έχει καλές και κακές στιγμές, μέτριες ή ελπιδοφόρες εμφανίσεις, αλλά σε κάθε περίπτωση, να σε πείθει πολύ περισσότερο για την διάθεση και την αγωνιστικότητά της. Ακόμη και απέναντι σε μεγαλύτερους αντιπάλους. Η μεταστροφή, πάντως, του κλίματος και η επιστροφή σε μια… κανονικότητα δεν αλλάζει την διάθεση του Έλληνα για γκρίνια. Και ο Σκίμπε, τις δίνεις τις αφορμές του.

Σαφώς το τελευταίο διάστημα στη συζήτηση για το πώς χρησιμοποιεί τα διαθέσιμα σε αυτόν υλικά του, κορυφαία θέση έχει ο Χριστοδουλόπουλος. Αναμφίβολα ο πιο φορμαρισμένος μεσοεπιθετικός στο δυνητικό ρόστερ, έμεινε αρχικά εκτός επιλογών, στη συνέχεια εκτός ενδεκάδας και –τελικά- δεν θεωρήθηκε χρήσιμος ούτε ως αλλαγή να περάσει στο ματς. Με τον Γερμανό να προτιμά τον προερχόμενο από τραυματισμό Δώνη. Απόφαση με την οποία δύσκολα μπορεί να συμφωνήσει κανείς, ανεξάρτητα από το βαθμό στον οποίο κατέχει το άθλημα. Ειδικά όταν μέχρι πρότινος μπροστά από τον Λάζαρο στην ιεραρχία της Εθνικής βρισκόταν ο Μπακασέτας, που δεν είναι βασικός -λόγω και Χριστοδουλόπουλου- στην ΑΕΚ! Ενώ την ίδια στιγμή προτιμάται και ο Φορτούνης, για τον οποίο στον Ολύμπιακό ο προβληματισμός για το αγωνιστικό πρόσωπό του τον οδήγησε ακόμη και εκτός αποστολής πρόσφατα.

Βέβαια, στις εθνικές ομάδες η ύπαρξη βασικού κορμού χωρίς πολλές προσθαφαιρέσεις αποτελεί στοιχείο που συχνά κάνει τη διαφορά μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας, οπότε η ομοιογένεια είναι το νούμερο 1 ζητούμενο. Γεγονός που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο Σκίμπε προς υπεράσπισή του και καλύπτει, εκτός από την περίπτωση του επιτελικού χαφ των ερυθρολεύκων, κι εκείνη της χρησιμοποίησης του Τζιόλη. Που, εδώ που τα λέμε, είναι διαχρονικός λόγος γκρίνιας στην ομάδα. Το γκολ αλλά και η σχεδόν κάθε κερδισμένη εναέρια μονομαχία από τον διεθνή μέσο έδωσε στον Σκίμπε την ευκαιρία να αισθάνεται δικαιωμένος για την κριτική που δέχεται, αλλά αυτό δεν αλλάζει το ότι η ταυτόχρονη επιτυχημένη παρουσία Ζέκα-Κουρμπέλη την περσινή σεζόν στον Παναθηναϊκό ίσως θα ήταν ιδανική και για τη «γαλανόλευκη». Αυτό όμως ήταν το… κόλλημα του Ουζουνίδη, είπαμε, ο Σκίμπε έχει τα δικά του. Σαν και αυτό που θέλει τον Μπακάκη να αγνοείται συστηματικά, ακόμη κι όταν ο Τοροσίδης δεν είναι διαθέσιμος.

Ο καθένας μπορεί στην παρούσα συζήτηση να προσθέσει ή να αφαιρέσει τα δικά του «σκαλώματα» και να τα αντιπαραθέσει με εκείνα του ομοσπονδιακού τεχνικού. Στο τέλος της ημέρας δεν θα έχει την παραμικρή σημασία όμως το «κόλλημα» οποιοδήποτε άλλου, πλην του ίδιου του Σκίμπε. Στην παρούσα φάση ευλογία για αυτόν είναι αυτό που συνήθως αποτελεί την κατάρα για κάθε προπονητή. Η συσχέτιση της επιτυχίας με το αποτέλεσμα. Όσο τα σκορ τον πηγαίνουν πρίμα μπορεί να χαμογελά απέναντι στις επικρίσεις. Εάν αυτό αλλάξει, αναγκαστικά θα «λογοδοτήσει» για τις επιλογές του. Ας μη νικήσει, βέβαια, η Σκωτία απόψε, ας δικαιωθεί ο Γερμανός και –δεν βαριέσαι- όλοι εμείς οι γκρινιάρηδες τα κάνουμε όλα γαργάρα και με μεγαλοπρεπείς κωλοτούμπες τον αποθεώνουμε. Δεν θα πάθει και τίποτα η αξιοπρέπειά μας αν φάει στραπάτσο, μπροστά στον κοινό στόχο που είναι η παρουσία της ομάδας στις μεγάλες διοργανώσεις.

Υ.Γ Μισή κουβέντα για τις δηλώσεις του Παπασταθόπουλου αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα. Θέλει κότσια το να βγαίνεις να λες τη γνώμη σου στους παράξενους καιρούς που ζούμε. Ο στόπερ της Ντόρτμουντ μίλησε γι’ αυτό που η πλειοψηφία θεωρεί αυτονόητο, κάνοντας λόγο για ένα έθνος αναφερόμενος στην Ελλάδα και την Κύπρο. Το «ομόδοξο, ομόγλωσσο, ομόθρησκο» είναι οι βασικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, αλλά με τα σχέδια που καταστρώνονται κατά καιρούς για την κατ’ επίφαση λύση του «Κυπριακού», πρέπει να έχεις ισχυρή προσωπικότητα για να διατυπώνεις μια θέση που εύκολα λοιδορείται από όσους στέκονται απέναντι. Ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις του καθενός, ο Σωκράτης έδειξε ότι ακόμη και το ποδόσφαιρο πρέπει να περνά σε δεύτερη μοίρα όταν μιλάς από τη μοναδική διχοτομημένη πρωτεύουσα της Ευρώπης και για ένα θέμα που κάποτε ήταν μονίμως στην ατζέντα μας, αλλά πλέον σχεδόν έχει καταντήσει ταμπού…